اين مسجد يكي از آثار گرانبهاي ايران و در حقيقت گنجينه اي از معماري است . بناي اصلي آن را متعلق به قرن ششم هجري قمري و پيش از آن مي دانند . ليكن مسجد جامع كنوني مربوط به زمان آل مظفر و قرن هشتم هجري مي باشد و از آثار سيد ركن الدين محمد بن قوام الدين محمد بن نظام حسيني يزدي متوقي به سال 734 هـ.ق است . از امتيازات هنري و معماري اين مسجد در مرحله اول ساختمان و كاشيكاري سر در بلند و با شكوه با دو مناره زيبا با تزئينات كاشيكاري و در كتيبه نفيس آن يكي به خط كوفي آجري و ديگري به خط ثلث سفيد بر روي كاشيكاري لاجوردي معرق مي باشد .
